Τα ταξίδια αναψυχής ήταν σπάνιο φαινόμενο στο Βυζάντιο. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες που εγκατέλειπαν την οικιακή ασφάλεια και άνεση ήταν έμποροι, μοναχοί ή πρεσβευτές, ενώ οι γυναίκες ταξίδευαν σπάνια διότι αντιμετώπιζαν μεγαλύτερους κινδύνους και απολάμβαναν λιγότερες ελευθερίες από τους άντρες. Οι ξένοι ταξιδιώτες ήταν ευπρόσδεκτοι, αλλά οι περισσότεροι Βυζαντινοί δεν έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ξένους τόπους. Στις αρχές του 15ου αιώνα, περίπου εκατό χρόνια μετά την ανέγερση αυτής της εκκλησίας, ένας ταξιδιώτης ονόματι Λάσκαρης Κανανός έφτασε μέχρι τη Βαλτική, τη Γερμανία, τη Σκανδιναβία και την Ισλανδία, αλλά ένα τέτοιο πνεύμα περιπέτειας ήταν σπάνιο ανάμεσα στους Βυζαντινούς συμπατριώτες του.