Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Αλή Πασάς αποφάσισε να χτίσει ένα μεγαλόπρεπο σαράι στο οικόπεδο που βρισκόταν άλλοτε το κάστρο της Μπούκας. Η θέση πρόσφερε σπουδαία θέα και υπήρχε άφθονο διαθέσιμο οικοδομικό υλικό. Ο Αλή πρόσθεσε νέα τάφρο προς την πλευρά της Πρέβεζας και θαλασσινό προμαχώνα. Το 1820, ο Σελίμ, γιος του Αλή, έκαψε το σαράι για να μην πέσει στα χέρια του οθωμανικού στρατού που είχε σταλεί για να συλλάβει τον πατέρα του. Πρώτα όμως φρόντισε να φυγαδεύσει στη Λευκάδα ένα μεγάλο θησαυρό. Για τα επόμενα 150 χρόνια οι κυνηγοί θησαυρών θα προσπαθούσαν μάταια να τον βρουν. Σήμερα ο θησαυρός παραμένει άφαντος, και η θέση του κάστρου της Μπούκας έχει πνιγεί στα χορτάρια και τους ευκαλύπτους, αν και υπάρχουν ακόμα λιγοστά μισοθαμμένα σκόρπια ερείπια.