Επειδή ο πάπας ήταν σε θέση να συλλέγει μεγάλα χρηματικά ποσά από τη Γερμανία –σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην Ισπανία, τη Γαλλία ή την Αγγλία όπου ισχυροί ηγεμόνες έθεταν όρια στην παπική εξουσία– για τον μέσο Γερμανό οι εκπρόσωποί του ήταν ξένοι άρπαγες. Οι Ιταλοί περιφρονούσαν τους Γερμανούς και οι ιεράρχες της Αναγέννησης δεν έδειχναν ιδιαίτερο σεβασμό για τους «χωρικούς» του βορρά, και δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να διδαχτούν κάτι από αυτούς. Ως επόμενο, ο Φρειδερίκος Γ’, που ανήκε στους επτά Γερμανούς ηγεμόνες που έπρεπε να εγκρίνουν κάθε σημαντική δράση του αυτοκράτορα, έγινε ο αντιπρόσωπος ενός νέου κινήματος γερμανικού εθνικισμού.