Το λάδι γενικά φυλασσόταν σε μικρά πιθάρια, τις λαδόκουμνες –εφυαλωτές (με επίχρισμα γυαλιού εσωτερικά) ή στεγανοποιημένες με κερί μέλισσας– ή σε γυάλινες νταμιτζάνες. Όμως το λάδι μετά την επεξεργασία του στο ελαιοτριβείο αποθηκευόταν σε μεγάλα πιθάρια, είτε στο χώρο του ελαιοτριβείου, είτε στα σπίτια των ελαιοπαραγωγών. Τα πιθάρια αυτά ήταν οξυπύθμενα (με μυτερό πάτο) και για τη στήριξή τους απαιτούνταν μερική κατάχωση στο έδαφος.